Τα αυξανόμενα επιτόκια έχουν αυξήσει τα κέρδη και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θέλουν τράπεζες που μπορούν να ανταγωνιστούν τους αντιπάλους των ΗΠΑ. Ωστόσο, πολλά εμπόδια παραμένουν, αναφέρει νέα ανάλυση των Financial Times.

Το τελευταίο παράδειγμα της ABN Amro

Η τελευταία μεγάλη διασυνοριακή τραπεζική συγχώνευση της Ευρώπης, που ενορχηστρώθηκε το 2007 από την τραπεζική ελίτ της ηπείρου κατά τη διάρκεια μυστικών συναντήσεων στο μεγάλο Four Seasons Hotel des Bergues της Γενεύης, δεν κατέληξε καλά.

Όμως, 17 χρόνια αφότου ο ολλανδικός όμιλος ABN Amro περιλήφθηκε σε μια τριμερή συναλλαγή που συνέβαλε άμεσα σε τέσσερα προγράμματα διάσωσης πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα στελέχη των ευρωπαϊκών τραπεζών σκέφτονται για άλλη μια φορά συγχωνεύσεις.

Ο Andrea Orcel, ο οποίος ως ανώτερος τραπεζίτης επενδύσεων στη Merrill Lynch ήταν βασικός αρχιτέκτονας της εξαγοράς της ABN Amro από τη Royal Bank of Scotland, Santander και Fortis, βρίσκεται στο προσκήνιο. Η UniCredit, η ιταλική τράπεζα της οποίας είναι τώρα διευθύνων σύμβουλος, έχει ταρακουνήσει την ελίτ των ευρωπαϊκών χρηματοοικονομικών κλάδων, παίρνοντας ένα σημαντικό μερίδιο στην Commerzbank, τη δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας.

Εάν λάβει άδεια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα έπρεπε να είναι τυπική, η UniCredit θα μπορεί να μετατρέψει όλες τις θέσεις παραγώγων της σε μετοχές — δίνοντάς της μερίδιο 21% και καθιστώντας την τον μεγαλύτερο μέτοχο της τράπεζας.

Η πλήρης συγχώνευση μεταξύ των δύο δεν είναι η μόνη πιθανή έκβαση των πρωτοβουλιών της UniCredit, αλλά ακόμα κι έτσι, η κινητικότητα είναι το πιο πρόσφατο και πιο εντυπωσιακό σημάδι ότι οι συνέργειες μεταξύ των τραπεζών της Ευρώπης είναι ξανά στο τραπέζι.

Ισχυρές τράπεζες

Η κερδοφορία σε πολλές από τις τράπεζες της ηπείρου έχει βελτιωθεί σημαντικά χάρη στην αύξηση των επιτοκίων. Σε συνδυασμό με τους εξυγιασμένους ισολογισμούς τους και τα πιο ισχυρά επίπεδα κεφαλαίου, αυτό σημαίνει ότι είναι σε πιο καλή θέση για να αποκτήσουν ανταγωνιστές.

Ο Nicolai Tangen, διευθύνων σύμβουλος του ταμείου των 1,7 τρισ. δολαρίων της Νορβηγίας, το οποίο κατέχει μετοχές στις περισσότερες από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Ευρώπης, εκτιμά ότι η ήπειρος χρειάζεται περισσότερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με παγκόσμιο βάρος.

«Είναι πολύ υγιές να έχεις μεγαλύτερες τράπεζες σε λιγότερα χέρια, επειδή η κλίμακα παίζει ρόλο σε αυτόν τον κλάδο», εξηγεί. «Υπάρχει τόσο μεγάλο κόστος για τη δημιουργία ολόκληρου του ρυθμιστικού συστήματος για μια τράπεζα και υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία ότι οι μεγαλύτερες τράπεζες προσφέρουν δεν προσφέρουν καλές προσφορές για τους καταναλωτές».

Συμφωνούν και οι πολιτικοί

Υπάρχει επίσης ευρεία συμφωνία μεταξύ των υπευθύνων χάραξης πολιτικής και των πολιτικών της Ευρώπης σχετικά με την ανάγκη ενθάρρυνσης μεγαλύτερων, πολυεθνικών τραπεζών ως τρόπο αποτροπής του ανταγωνισμού από τις ανταγωνίστριες των ΗΠΑ, οι οποίες κυριαρχούν στον παγκόσμιο τραπεζικό τομέα από την οικονομική κρίση, και τους ταχέως αναπτυσσόμενους Ασιάτες αντιπάλους.

«Οι κυβερνήσεις που εθνικοποίησαν τις τράπεζες κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης είναι τώρα έτοιμες να βάλουν μια γραμμή κάτω από αυτό και πουλάνε τα μερίδιά τους», ανέφερε πρόσφατα η Scope Ratings. «Αυτό σημαίνει ότι όλες αυτές οι τράπεζες έχουν μπει στο παιχνίδι για πιθανή συνεργασία».

Η αξία των συγχωνεύσεων που ανακοινώθηκαν μεταξύ ευρωπαϊκών τραπεζών έφτασε τα 13,8 δισ. ευρώ το δεύτερο τρίμηνο του τρέχοντος έτους, το υψηλότερο ποσοστό από το τρίτο τρίμηνο του 2010, σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωσε η Dealogic.

Οι πιο αξιοσημείωτες συμφωνίες τους τελευταίους 18 μήνες περιλαμβάνουν την ενορχηστρωμένη από το κράτος διάσωση της Credit Suisse από την UBS και την εχθρική προσφορά στην Sabadell από τη μεγαλύτερη ισπανική ανταγωνίστρια BBVA, μια συμφωνία που αν ολοκληρωθεί θα δημιουργούσε την έβδομη μεγαλύτερη τράπεζα της Ευρώπης με χρηματιστηριακή αξία 63 δισ. ευρώ.

Πολλές από αυτές τις συναλλαγές ήταν απόπειρες εσωτερικής ενοποίησης, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι θα μπορούσαν να προαναγγέλλουν ένα ευρύτερο κύμα διασυνοριακών συναλλαγών.

Ο ρόλος των κυβερνήσεων

Ωστόσο, οι διασυνοριακές συγχωνεύσεις τραπεζών παραμένουν δύσκολο να εκτελεστούν στην πράξη λόγω της εθνικής πολιτικής αντίθεσης και του κατακερματισμένου χαρακτήρα της τραπεζικής αγοράς της Ευρώπης. Ο μέσος τριμηνιαίος αριθμός συμφωνιών από το 2008 ήταν 27, με μέση συνολική αξία μόλις 4,2 δισ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία της Dealogic — πολύ κάτω από τις 50 συμφωνίες αξίας 16,4 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο σε κάθε τρίμηνο μεταξύ 2000 και 2008.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2010 σηματοδότησε την έναρξη ενός μακρύ «χειμώνα» στον ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο. «Αν επιστρέψουμε στην προ-οικονομική περίοδο, οι τράπεζες είχαν μια νοοτροπία ανάπτυξης συγχωνεύσεων και εξαγορών, που τροφοδοτούνταν από το φθηνό χρήμα και την έλλειψη εκτίμησης για τους κινδύνους που υπάρχουν», θύμισε ο Justin Bisseker, τραπεζικός αναλυτής στη Schroders, ο οποίος έχει καλύψει το τομέα για 27 χρόνια. «Τώρα όλα είναι πιο ρυθμισμένα.

Υπάρχει μια συνειδητοποίηση ότι οι τράπεζες είναι διεθνείς στη ζωή αλλά εθνικές στο θάνατο. Αυτή η νοοτροπία έχει κάνει τις διασυνοριακές συμφωνίες πολύ πιο δύσκολο να εκτελεστούν», πρόσθεσε.

Ο Lorenzo Bini Smaghi, πρόεδρος της γαλλικής Société Générale και πρώην μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ, συμφωνεί ότι οι εθνικές ρυθμιστικές αρχές και εποπτικές αρχές διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο, διατηρώντας ή ακόμα και αυξάνοντας τα εμπόδια για τη διασυνοριακή δραστηριότητα. «Στην Ευρώπη είναι περισσότερο ένα πολιτιστικό ζήτημα», λέει.

«Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θεωρούνται ως πηγή κινδύνου και η άποψη είναι ότι εάν ελαχιστοποιήσετε αυτόν τον κίνδυνο, η χρηματοδότηση θα έρθει με κάποιο τρόπο. Επομένως, ο στόχος των κανονισμών δεν είναι η ανταγωνιστικότητα, είναι απλώς η σταθερότητα, η σταθερότητα, η σταθερότητα», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Αναζήτηση ομοιοτήτων

Οι λίγες διασυνοριακές τραπεζικές συναλλαγές από την οικονομική κρίση τείνουν να γίνονται μεταξύ ιδρυμάτων σε γειτονικές χώρες που συνδέονται με κοινή γλώσσα ή εμπόριο, όπως η ισπανική CaixaBank που αγόρασε την Banco BPI της Πορτογαλίας το 2017 ή διάφορες μικρότερες συμφωνίες, όπως αυτές που αφορούν βελγικά, γαλλικά και ολλανδικά τραπεζικά ιδρύματα ή τη συνεχιζόμενη καταδίωξη της αυστριακής Addiko από τη σερβική Alta Pay.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν μείνει πολύ πίσω από τις αντίστοιχες των ΗΠΑ και της Ασίας μετά την οικονομική κρίση. Ενώ οι ευρωπαϊκές τράπεζες επικεντρώνονταν στον καθαρισμό των ισολογισμών τους και στη δημιουργία επιπέδων κεφαλαίου, οι ανταγωνιστές τους στη Wall Street έγιναν μεγαλύτεροι στο εσωτερικό και αύξησαν την παρουσία τους στο εξωτερικό, ειδικά σε τομείς όπως η επενδυτική τραπεζική και το εμπόριο.

«Σήμερα, δεν μπορείς να κάνεις μια μεγάλη χρηματοοικονομική συναλλαγή — συγχωνεύσεις και εξαγορές ή χρηματοδότηση υποδομής — χωρίς αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα», παρατηρεί ο Bini Smaghi. «Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι πολύ κατακερματισμένες. Αυτό είναι ένα εύθραυστο για την Ευρώπη».

Οι 10 μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου από άποψη ενεργητικού περιλαμβάνουν μόνο τρεις ευρωπαϊκές τράπεζες — και μία από αυτές, η HSBC, έχει την έδρα της εκτός ΕΕ. Στη λίστα κυριαρχούν κινεζικά και αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με τις γαλλικές BNP Paribas, Crédit Agricole και Société Générale — μαζί με την ισπανική Santander — να είναι οι μόνες τράπεζες της Ευρωζώνης που βρίσκονται στις 20 πρώτες.