Γιατί επέλεξες την Κύπρο για 2η πατρίδα σου;
«Κάποια πράγματα είναι καρμικά για να συμβούν. Ξεκίνησα ως “ερωτική μετανάστρια”, καθώς γνώρισα τον πρώην σύζυγο μου στη Βουδαπέστη και μετακομίσαμε στην Κύπρο το 2005. Συνειδητή ήταν η απόφαση να χωρίσουμε το 2009. Μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, γεμάτη οικονομικές δυσκολίες και εμπόδια, αλλά επιλογή και μονόδρομος ήταν να επιβιώσω. Χωρίς λεφτά, χωρίς σπίτι, χωρίς αυτοκίνητο. Με μόνο 1-2 φίλους ξεκίνησα το ταξίδι της επιβίωσης. Ως αθεράπευτα πεισματάρα, ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω… και τα κατάφερα. Στην αρχή με την βοήθεια φίλων. Στη συνέχεια στηριζόμενη μόνο στα δικά μου πόδια… βασικά στα δικά μου χέρια, στη δουλειά μου. Στη συνέχεια γνώρισα το σύζυγό μου, ο οποίος κατάγεται από την Πορτογαλία, και σήμερα έχουμε μαζί ένα παιδάκι επτά χρόνων».
Ποια ήταν τα πράγματα που σε δυσκόλεψαν να προσαρμοστείς και να γίνεις αποδεχτή;
«Έχω δώσει πολλές μάχες όλα αυτά τα χρόνια, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Αν καταφέρει κάποιος να προσαρμοστεί σε μια κατάσταση, σε μια δυσκολία, έχει ήδη κερδίσει τη μισή μάχη. Αν συνεχίσει να το παλεύει, το αποτέλεσμα θα είναι λυτρωτικό. Για μένα η επιβίωση ήταν μονόδρομος, μέσα στον οποίο συνάντησα και καλές, αλλά κακές συγκυρίες. Παρόλο που θέλω πάντα να εστιάζω στη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, δεν μπορώ να ξεχάσω τη συμπεριφορά κάποιων, οι οποίοι κάποτε όταν με έβλεπαν δε με ρωτούσαν αν είμαι καλά, αλλά “αν είμαι Ρωσίδα“. Ούτε πως όταν κάποτε διαφωνούσα σε συζητήσεις, η απάντηση που έπαιρνα ήταν “πήγαινε πίσω στη χώρα σου“. Από τα μεγαλύτερα εμπόδια που κατάφερα να ξεπεράσω με αγώνα, ήταν το θέμα της γλώσσας. Από σεβασμό και μόνο στη χώρα που με φιλοξενεί έπρεπε να μάθω να μιλώ ελληνικά. Αυτό άλλαξε και την αντιμετώπισή μου από τον κόσμο. Με έβλεπαν με άλλο μάτι και με αγκάλιασαν. Έπαψαν να με νιώθουν “ξένη“, το ίδιο κι εγώ. Όπως, είπες, ένιωσα και έγινα Κύπρια ξεκινώντας από σεβασμό στους ανθρώπους της και μιλώντας την ίδια γλώσσα μαζί τους».
Σου τυχαίνει μέχρι σήμερα να αντιμετωπίζεις ρατσιστικές συμπεριφορές;
«Όχι πια. Περισσότερο σεξιστικές θα έλεγα, παρά ρατσιστικές. Ωστόσο, συνεχίζω να βλέπω τα πράγματα θετικά. Επιμένω να λέω την άποψή μου και να σκέφτομαι έξω από το κουτί».
Πώς βλέπεις την εξέλιξη της γυναικείας παρουσίας τόσο στις επιχειρήσεις, όσο και στην πολιτική;
«Θα ήθελα να ακουστεί περισσότερο η φωνή της γυναίκας, να αναλαμβάνει δράσεις και πρωτοβουλίες και να κατέχει θέσεις κλειδιά στα κέντρα λήψεως αποφάσεων, πράγμα στο οποίο ακόμα υστερούμε στην Κύπρο. Η γυναίκα θα πρέπει να διεκδικήσει περισσότερο τη θέση που της αξίζει. Να της δοθούν ευκαιρίες. Να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική και στο επιχειρείν και να αποδείξει ότι είναι εξίσου ικανή με τον άντρα, παρά τα εμπόδια και τις αμφισβητήσεις».
Σε γνωρίζω πολλά χρόνια και παρακολουθώ την πορεία σου διαχρονικά. Είσαι μια γυναίκα που διαπρέπει στο χώρο της ομορφιάς και της μόδας. Πώς πήρες την απόφαση να αλλάξεις κατεύθυνση και να εμπλακείς με τα κοινά;
«Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Δεν ήταν μια απόφαση που λήφθηκε στο τσακ μπαμ. Κατέληξα σε αυτήν, αφενός λόγω της μεγάλης αγάπης που αισθάνομαι γι’ αυτό τον τόπο και τους ανθρώπους του που τους ζω καθημερινά (ειδικά τα τελευταία 8 χρόνια που διατηρώ το δικό μου κατάστημα στη Μακαρίου), αφετέρου λόγω της έντονης ανάγκης που εντοπίζω στους άλλους αλλά και σ’ εμένα στο να βελτιωθούν πράγματα που αφορούν όλους μας. Εννοείται ότι δεν αλλάζω επαγγελματική κατεύθυνση, αλλά θα κατευθύνω τις δράσεις μου ώστε να βοηθήσω τη Λευκωσία. Έχω πάρα πολλές ιδέες και παραδείγματα από την Ουγγαρία όπου μεγάλωσα που θα ήθελα να τις μοιραστώ με τους συμπολίτες μου».
Η υποψηφιότητά σου για τη θέση της δημοτικής συμβούλου προέκυψε μέσα από πρόταση που σου έγινε, ή ήταν στόχος που προϋπήρχε;
«Πάντα υπήρχε το σκουλήκι για την εμπλοκή μου στα κοινά. Μου αρέσει πάρα πολύ να βοηθάω τον κόσμο, εξού και το επάγγελμα που επέλεξα να κάνω. Αγαπώ τους ανθρώπους και η μεγαλύτερη ικανοποίηση που παίρνω είναι όταν φεύγουν από εμένα χαρούμενη και αισθάνομαι ότι τους βοήθησα σ’ αυτό.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλα ξεκίνησαν όταν παρότρυνα μια φίλη μου να υποβάλει υποψηφιότητα. Κάποια στιγμή, αστειευόμενη της είχα πει “αν δεν κατέβεις εσύ στις εκλογές, θα ασχοληθώ εγώ“. Κουβέντα στην κουβέντα και από στόμα με στόμα έφτασε στα αυτιά του Προέδρου της ΔΗΠΑ-Συνεργασία, Μάριου Καρογιάν ότι έχω εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα κοινά. Είχαμε μια πολύ όμορφη συνάντηση στην οποία ανταλλάξαμε απόψεις, συζητήσαμε για την πρωτεύουσα και για το δικό μου όραμα, έτσι αποφάσισε να μου δώσει την ευκαιρία να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της Παράταξης ως αριστίνδην υποψήφια. Με κέρδισε η απλότητα και η ευγένεια του κυρίου Καρογιάν».
Ποιο είναι το όραμά σου για το Δήμο Λευκωσίας; Τι διαφορετικό επιδιώκεις να δώσεις σε περίπτωση εκλογής σου;
«Με συγκινεί η ιστορία της Λευκωσίας, της μοναδικής διαιρεμένης πρωτεύουσας στον κόσμο. Αυτή την πόλη την έχω περπατήσει βήμα-βήμα, την αγαπώ βαθιά, και ξέρω ακριβώς τι χρειάζεται για να γίνει η καθημερινότητα των κατοίκων και των φιλοξενούμενων της καλύτερη. Την θέλω πιο προσβάσιμη για άτομα με αναπηρίες, πιο καθαρή και πιο όμορφη. Θέλω περισσότερες πλατείες και πάρκα για παιδιά, θέλω να γεμίσει η πόλη με χαρούμενες φωνές. Θέλω περισσότερα δέντρα και λουλούδια. Ας δώσουμε μια όμορφη πόλη στα παιδιά μας, αφού αυτά είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Με την ευχή κάποτε να ελευθερωθεί και να είναι μια ενιαία πόλη, που να κουβαλά μια τεράστια ιστορία».
